بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان لپتین پلاسما و آمادگی قلبی-عروقی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2

هدف از این پژوهش بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر سطوح لپتین پلاسما در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. بدین منظور 10 نفر آزمودنی چاق (3 مرد و 7 زن)، با شاخص توده بدنی بیشتر از 30 و دامنه سنی 50 تا 70 سال که به دیابت نوع دو مبتلا بوده و بجز فعالیت های بدنی معمول خود حداقل برای یک سال گذشته سابقه شرکت در هیچ برنامه تمرینی منظمی را نداشتند به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. مداخله تمرینی شامل 14 جلسه مداوم هیپوکسی تناوبی، هر روز یک ساعت (5 دقیقه هیپوکسی، 5 دقیقه هوای اتاق) اجرا شد. شدت هیپوکسی در 5 روز اول، دوم و سوم به ترتیب معادل 12، 11 و 10 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. در اولین روز از مداخله در حالت ناشتا برای اندازه گیری سطوح پلاسمایی لپتین و انسولین و فاکتورهای هماتولوژیک خون نمونه گیری انجام شد. سپس بعد از اعمال 14 روز هیپوکسی تناوبی در روز 15 و پیش از آخرین جلسه هیپوکسی و 6 ساعت پس از پایان هیپوکسی نمونه گیری خون انجام شد. نتایج نشان داد که هیپوکسی تناوبی باعث افزایش معنادار لپتین در روز هفتم پیش از هیپوکسی (036/0=p) و روز پانزدهم پیش از هیپوکسی (004/0=p) نسبت به پیش آزمون شد. انسولین و فاکتورهای هماتولوژیک در هیچ کدام از مقادیر اندازه گیری شده تفاوت معناداری را نسبت به پیش آزمون از خود نشان نداد. هیپوکسی تناوبی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 می تواند باعث افزایش سطوح پلاسمایی لپتین شود که عاملی برای کاهش اشتها و متعاقب آن کاهش وزن افراد دیابتی چاق می باشد.